ROZDZIAŁ 6

Goście wyszli szybciej, niż się spodziewałem. Przestraszyli się reakcji Harry'ego, to pewne. Zaciekawiła mnie ta sprawa.... Dlaczego Hazza tak się zachował? Co łączy Nialla z Rose? I o co chodzi z tą znajomością między Baker a Brown? To wszystko wymagało solidnego rozpoznania. Z tego wszystkiego okaże się, że zostanę detektywem albo coś w tym stylu. Przyznam, że  mnie poszukiwanie rozwiązań do różnych  zagadek - wiele jest spraw, które trzba wyjaśnić. A ja znalazłem się w środku jednej z takich zagadek. Prawda, że dalej użalałem się nad sobą, ale nie tak jak kiedyś. Jeszcze miesiąc temu moje rozpaczania sięgały zenitu, a teraz? Jest już lepiej. Trzeba wziąć się w garść. Tymbardziej, że na głowie miałem jeszcze Hazzę, który zmienił się nie do poznania. Trzeba to wszystko wyjaśnić. Szybko. Nie wiadomo co może się stać jutro, pojutrze, czy za tydzień, a już teraz, w tej chwili, w tej sekundzie możemy zmienić wszystko. Pora działać.

- Harry? - uchyliłem drzwi do sypialni chłopaka i udałem się w stronę łóżka, gdzie dostrzegłem leżącego osiemnastolatka. - Harry - ukucnęłem przy nim i zacząłem bawić się jego lokami wystającymi spod kołdry, ale nie odpowiadał. Odkryłem go więc szybkim i zdecydowanym ruchem, zadrżał z zimna i odetchnął ciężko.
- O co chodzi? - zapytał przez zaciśnięte zęby i szukał ręką swojego okrycia.
- Musimy pogadać - powiedziałem. Starałem się, żeby nie było widać po mnie, o co dokładnie mi chodzi, ale raczej mi się to nie udało, bo po chwili Hazza odwrócił się i spojrzał na mnie znaczącym wzrokiem.
- Chcesz porozmawiać o mnie, tak? Wiedziałem, że to w końcu nastąpi. No dobrze, zaczynaj, zamieniam się w słuch - rzekł krzyżując ręce. Przełknęłem ślinę i jednym ruchem ręki, przyciągnęłem do siebie krzesło stojące obok, poczym usiadłem na nim, zgarbiłem się niechlujnie i oparłem się rękami o kolana.
- No wiesz, to wszystko mi się nie zgadza. Najpierw ty pocieszasz mnie, później ja ciebie. Najpierw pytasz mnie o nas, potem nagle wybuchasz przy gościach, później znów wszystko jest w porządku, a na końcu zamykasz się w pokoju i mnie unikasz. Nie rozumiem o co w tym wszystkim się rozchodzi. Mógłbyś mi to wytłumaczyć?
- To nie miało tak wyglądać... - zarumienił się Hazza.
- Czyli jak?
- To jak zachowywałem się przed przyjściem tych ludzi, naszych "kolegów", to byłem prawdziwy ja. I moje pytanie było jak najbardziej prawdziwe. Ale później... Gdy zjawili się oni, gdy wyszedłem z kuchni, gdy ta blondyna zaczęła gadać o Charlie, to już nie wytrzymałem. Moja dusza zamieniła się na moment w czarną dziurę. Straciłem panowanie nad sobą - po jego policzku popłynęła łza.

Ale zaraz, zaraz... To była zaledwie jedna trzecia tego, co chciałem wiedzieć. Z każdą chwilą byłem coraz bardziej ciekawy co będzie dalej. Czyżby Hazza mógł powiedzieć mi coś więcej? Może dzięki tej rozmowie uzyskam istotne informacje co do Charlie. Gdybym rozwiązał tą całą zagadkę, wszystko byłoby jak dawniej, dałbym już za wygraną i przestał rozmyślać nad tajemniczą kelnerką.

- Co dalej? - zapytałem.
- Wszystko we mnie krwawi, gdy słyszę, że ktoś gada o tej dziewczynie. To głupie, ale taka jest prawda. Na początku, gdy ją poznałeś, miałem siłę, żeby cię pocieszać, bo wtedy rzeczywiście trochę ci współczułem.. Ale to nieistotne. Cała ta sprawa jest bez sensu - chłopak odwrócił się do mnie plecami. - A teraz idź już.

~ ~ ~

Tracę pomysły. A na dodatek te moje "rozdzialiki" są tak śmiesznie krótkie, że bez sensu jest je czytać. Serio. Taka prawda. Już gubię się w pisaniu tego... Chyba będę musiała zacząć od nowa. Ale czy o dobry pomysł? Jak myślicie? Nie chcę już was męczyć tym wszystkim... Bez sensu. Boże. Jeżeli to czytacie to szczerze współczuje. To najgorszy rozdział jaki mogłam napisać. Pierniczę. 

Mam nadzieję, że się podobało i bla, bla, bla. Wesołych świąt, Happy Easter i bla bla bla. Zapraszam do czytania kolejnych rozdziałów. Całusy. 

Majka,

@MajaMichalska