ROZDZIAŁ 3

Trzymając ciągle w ręku pilota rzuciłem się na łóżko i zacząłem płakać jak dziecko, gdy ktoś przebija igłą jego ukochany balonik. Tak właśnie było ze mną. Ostatki mojej nadziei po prostu pękły wraz z wyjściem Harry'ego. Zachowałem się jak skończony idiota, debil, kretyn i dobrze o tym wiedziałem. Co mnie wtedy opętało? Wiedziałem, że popełniłem błąd i nie umiałem go naprawić. Wszystko stanęło na głowie: mój przyjaciel dosłownie uciekł, a dziewczyna, która tak zawróciła mi w głowie po prostu zniknęła bez śladu. Mówili coś o niej w telewizji, ale oczywiście nie zdążyłem tego obejrzeć. Jeszcze niedawno byłem szczęściarzem, wszystko mi się udawało, wszystko było najlepsze jakie mogłoby być. A później? Zaczął się okres pustki i smutku, pech prześladywał mnie na każdym kroku. Wszystko co zrobiłem było niewłaściwe, niestosowne, niekulturalne. Zachowywałem się inaczej... Byłem całkowicie innym człowiekiem. Płakałem, płakałem, płakałem. Łzy spływały po moich policzkach, w głowie siedziały mi tysiące myśli. Jak to naprawić? Co zrobić w takiej sytuacji? Skupić się na Harry'm czy poszukiwaniach Charlie? Moje przemyślenia przerwał dźwięk SMS'a. Przetarłem oczy dłonią i sięgnęłem po telefon leżący na szafce nocnej. To Hazza - napisał do mnie wiadomość.

"Lou, porozmawiamy? Tym razem nie krzycz, nie zniosę tego. Będę w domu po 15. Wtedy zdecydujemy, co będzie dalej."

Otarłem łzy, spojrzałem na zegar, który wskazywał godzinę trzynastą. Zostało jeszcze trochę czasu, ale ja od razu pobiegłem do salonu, usiadłem przy stole i czekałem. W między czasie próbowałem dodzwonić się do niego, ale nie odbierał. Siedziałem więc i wgapiałem się w wskazówki zegara. Czułem, jakby miały wieki. W końcu usłyszałem dźwięk czyichś kroków - to był ON. Moje serce biło coraz mocniej, bałem się, że podczas tej rozmowy usłyszę coś, czego niechciałbym usłyszeć. Do pomieszczenia wszedł lokowaty chłopak iskrzyżował ręce, spojrzał na mnie i pokręcił pogarliwie głową, poczym zrobił kilka kroków i usiadł na krześle naprzeciwko mnie.

- Więc... Witaj, Louis - powiedział Harry i zagryzł dolną wargę. - Uspokoiłeś się już trochę? Nie chcę powtórki ze wczoraj.
- Ja... Przepraszam... - z trudem wydusiłem z siebie te kilka słów i zalałem się łzami. Widząc to, chłopak chwycił mnie za rękę i polożył ją na swojej lewej piersi.
- Ciii... Słyszysz? Słyszysz jak bije moje serce? - zapytał. Przytaknąłem i wziąłem głęboki wdech. - Bo wiesz, to serce bije tylko po to, by być przy tobie. Nie mogę o tobie zapomnieć, nie mogę żyć bez ciebie, człowieku. Jesteś dla mnie ważny, bez ciebie nic nie ma sensu. I chociaż ostatnimi czasy dość często mnie ranisz, to ja za każdym razem ci wybaczam. Słyszysz, wybaczam. Zapomnijmy o całym zajściu. Zapomnij o Charlie. Ona nie żyje, Louis. Zginęła, znaleziono jej ciało Tamizie. Ale pamiętaj, że zawsze będę przy tobie. Jeśli nie ciałem, to duchem. Proszę... Zapomnijmy.

Zapadła cisza. Osiemnastolatek puścił mą dłoń, wstał. Podszedł do mnie i mocno mnie przytulił. Poczułem się bezpiecznie. Zapomnieć. Tak. "Ona nie żyje, Louis" - ciągle powtarzałem sobie w myślach te słowa. Hazza uśmiechnął się do mnie szeroko i widząc moje zagubione spojrzenie zaśmiał się. Poczułem się jak dawniej. Z jedną tylko różnicą: zyskałem brata, który okazał się największym skarbem.

~~~

Nowy, krótki, trzeci rozdział. Mam nadzieję, że się podobał. Taki mały element z Larrym, ale mogę wam powiedzieć, że w rzeczywistości nie wszystko będzie takie radosne. Być może niedługo pojawi się reszta zespołu. Jeszcze to przemyślę. A tymczasem życzę wszystkim Directionerom wszystkiego naj, bo dziś jest nasze święto, prawda? Spełnienia marzeń, ślubu z Lou, Hazzą, Niallem, Liamem, Zaynem. Wszystkiego czego sobie zapragniecie! Jeśli chcecie możecie zamawiać powiadomienie na Twitterze. 

Dzięki za przeczytanie, mam nadzieję, że się podobało. Zapraszam do czytania kolejnego rozdziału, który pojawi się niebawem. Kiss, kiss, kiss! xx

Majka,

@MajaMichalska