PROLOG

Od dobrej godziny obserwowałem duże, spływające po moim oknie krople deszczu. Miałem już szczerze dość tej okropnej ulewy, która od tygodnia z małymi przerwami męczyła Anglię i nie dała mi możliwości na normalne funkcjonowanie: wieczorem nie mogłem zasnąć, a rano nie mogłem wstać z łóżka, co kończyło się zwykle wypijanymi przeze mnie hektolitrami kawy. Gdy tylko słyszałem dźwięk uderzających o szyby kropel deszczu od razu traciłem chęci do czegokolwiek. Nawet marchewki nie były w stanie mnie budzić do życia. Harry także próbował mnie jakoś rozerwać - raz nawet przebrał się za Rycerza i udawał, że musi uratować smutną księżniczkę - to znaczy mnie - z ogromnej wieży. Niestety wysiłki mojego królewicza szły na marne. Ja zwalałem winę na pogodę, ale Hazza wiedział co kryje się za moim przygnębieniem i na pewno nie był to deszcz.

- Lou, pamiętaj, że zawsze możesz mi o wszystkim powiedzieć... - zapewniał.
- Tak, tak... Mówisz jak moja mama.
- Ale naprawdę, spójrz na mnie - chwycił mnie za ramię i lekko mną potrząsnął.
- Mówię prawdę, nic mi nie jest. Wiesz, że nie lubię długo siedzieć w jednym miejscu - wskazałem ręką okno, które znajdowało się za plecami Harry'ego.
- W takiej sytuacji nie pozostaje mi nic innego niż porwanie cię na spacer! - powiedział i podskoczył radośnie. - No już, ubieraj się!

Dobrze, że miałem przynajmniej jego. Mieszkanie z tym wesołym człowieczkiem to najlepsza rzecz jaka spotkała mnie w życiu. To on dawał mi siły do życia, dzięki niemu wiedziałem, że żyję. Przyzwyczaiłem się również do jego ciągłej nagości. Ja jadłem marchewki, on tańcował nago przed telewizorem. Przyznam szczerze, że gdy tak na niego patrzę, widzę małego szczeniaka, który cały czas się bawi i nie ma czasu na smutki, a jego serduszko wypełnia radość i młodzieńcza energia. Wprawdzie różnica wieku miedzy nami to tylko 3 lata, ale podczas tej okropnej jesieni czułem się jak czterdziestolatek w szlafroku, z pilotem od telewizora w ręce i wołający o piwo. Czułem się stary. Brakowało mi tej pozytywnej energii, którą zarażałem znajomych... Nie byłem już tą samą osobą co kiedyś, a to wszystko przez jedno, jedyne spotkanie z Charlie.

~~~

No i jest. Zrobiłam to: napisałam prolog. Wiem, że nie jest idealny, ale no cóż, nic nie jest perfekcyjne, prawda? Jeśli tylko macie jakieś propozycje, uwagi, jeżeli zauważyłeś gdzieś błędy, to proszę o informację w komentarzu, bo to dla mnie okropnie ważne, a poza tym lubię znać opinię czytelników. Dzięki waszym uwagą moje opowiadanie będzie coraz lepsze! Następny rozdział pojawi się - mam nadzieję - niedługo. Jeśli chcesz być informowany o nowych rozdziałach - pisz. Powiadamiam na GG, Twitterze, mailem, więc jak to woli, ale wolałabym raczej Twittera, bo tak jest mi najwygodniej. 

Dzięki wielkie za przeczytanie i od razu zapraszam do czytania kolejnych rozdziałów. Buziaki! xx 

Majka,

@MajaMichalska